O książce: 1853 / Urodził się w Indiach w rodzinie urzędnika Kompanii Wschodnioindyjskiej. Studiował w Anglii i ukończył Uniwersytet w Cambridge. W latach studenckich przegrał w konkursie poetyckim z Alfredem Tennysonem, przyszłym poetą-laureatem korony brytyjskiej. W Cambridge Thackeray poznał Edwarda Fitzgeralda, który stał się jego najlepszym przyjacielem. W młodości myślał o poświęceniu się sztuce ilustracji książkowej, zaoferował usługi artysty Dickensowi, który opublikował „The Pickwick Papers”, ale spotkał się z odmową. Zaczął od satyrycznych esejów i parodii, wśród których wyróżnić można historię „Katarzyna” (1839) – parodię tak zwanej „powieści Newgate” (nazwanej na cześć londyńskiego więzienia), która skrywała słabo zawoalowaną kpinę z „ Olivera Twista”. Stosunki z Dickensem nadal naznaczone były rywalizacją; wzajemna wrogość prawie doprowadziła do pojedynku. Notatki Barry'ego Lyndona, Esq. (1844), którymi Thackeray zadebiutował jako powieściopisarz, zaznaczyły jego zainteresowanie w XVIII wieku. „Historia Henry’ego Esmonda” (1852), kontynuowana przez „The Virginians” (1859), przyniosła Thackerayowi sławę „pisarza wspomnień”, jak to określił G.K. Chestertona. Najbardziej rozpoznawalnym dziełem Thackeraya stała się powieść Vanity Fair, ukończona w 1848 roku. Wśród innych jego powieści najbardziej znane to Historia Pendennisa (1850) i Nowicjusze" (1855).